Mos u kthefshi më!

Mos u kthefshi më!

Për gati tri vjet, Kosova nuk u qeveris. Ajo u dëmtua skajshmërisht. Kreu i PDK-së, Hashim Thaçi, nuk arriti të përfundojë as një mandat si kryemistër. Futi vendin në kriza të njëpasnjëshme, duke kulmuar me shkatërrim faktik të institucioneve. A është ky një tregues sa i dobët ka qenë Thaçi në menaxhim të Qeverisë së tij? Sigurisht që po.

BURIM RAMADANI

Qeveria Thaçi përfundoi. Nuk mundi të bëjë as tri vjet. Doli të jetë Qeveria më jostabile e dekadës. Që prej çlirimit të Kosovës, vendi nuk ka pasur qeveri më të dobët. Më të brishtë!
Nëse krahasohet me qeveritë tjera, kjo e Thaçit ishte për t’u dhimbsur. Filloi me megalomani të paparë. Me fjalë të mëdha. U pa që në fillim se do të ketë probleme të dukshme. Pas dy vjetësh, gati gjysma e ministrave u ndërruan. U riformatizua për shkak të korrupsionit. Kështu të paktën pati thënë Hashim Thaçi. Por, nuk u kurua. Edhe më tutje vazhdoi të lëngojë nga korrupsioni, krimi i organizuar dhe jostabiliteti. Në fund të vitit të tretë të mandatit, kolapsoi.
Edhe Qeveria pas zgjedhjeve të para demokratike të pas-luftës kishte jetëgjatësi më të madhe. Të paktën, Qeveria e Bajram Rexhepit të PDK-së e kompletoi mandatin e vet. Me shumë sfida dhe pak punë, por e përmbushi mandatin kohor. Më pas Qeveria LDK-AAK bëri tri vjet. Një mandat të plotë, sipas kornizës së atëhershme kushtetuese. Me shumë vështirësi, pas shkuarjes në Hagë të Kryeministrit Ramush Haradinaj! Bajram Kosumi e Agim Çeku arritën të përfundojnë mandatin sipas periudhës kohore të përcaktuar ligjërisht. Nuk humbën mbështetjen në Kuvendin e Kosovës. Nuk çuan vendin në zgjedhje të parakohshme e as të jashtëzakonshme.
Por, e kundërta ndodhi me Hashim Thaçin, kreun e PDK-së. Ai nuk arriti të përfundojë një katër-vjeçar, sikurse është e përcaktuar në Kushtetutë dhe ligjet për funksionimin e institucioneve të vendit. A është ky një tregues sa i dobët ka qenë kryeministri Thaçi në menaxhim të Qeverisë së tij? Sigurisht që po. Për më shumë, kjo tregon se puna në udhëheqjen e institucioneve është shumë më serioze se sa dikush mund ta mendojë.
Mund t’i fitosh apo t’i manipulosh votat e qytetarëve, por kjo nuk nënkupton se mund edhe të menaxhosh shtetin dhe qeverisjen. Kjo është dëshmuar. Edhe Thaçi mund ta ketë kuptuar këtë. Të paktën, duhet të shpresojmë se e ka kuptuar. Qeverisja nuk është fushatë parazgjedhore. Nuk është qasje për premtime. Është Ekzekutiv. Është menaxhim. Është zhvillim.
Për gati tri vjet, Kosova nuk u qeveris. Ajo u dëmtua skajshmërisht. Edhe imazhi i saj, edhe buxheti i saj. Edhe e tashmja, edhe perspektiva. Kosova mbeti vendi i vetëm në rajon që nuk u përfshi fare në procesin e liberalizimit të vizave. Ndoshta Bajram Rexhepi (si i “gjithëdijshmi” i Qeverisë në shkuarje) mund të akuzojë Komisionin Evropian. Ai, në fakt, e ka bërë këtë disa herë. Ka thënë se evropianët e kanë fajin. Por, e vërteta është ndryshe. Kosovarët nuk përmbushën detyrat. Qeveria e shefit të tij ishte e paorganizuar në përmbushjen e detyrave. Ministria e tij më shumë interesohej për t’u korruptuar me tenderët e pasaportave apo targave të veturave.
Sidoqoftë, duhet të jemi realë. Ta themi hapur. Nga shokët e Nazim Bllacës nuk pritej ndonjë e mirë për Kosovën. Një Qeveri e “Zanzibarit” tregoi se gjithçka mund të shohim prej saj janë krizat. Kosova u katandis në kriza të njëpasnjëshme. Gjatë tërë këtyre muajve, populli i Kosovës u trondit shumë herë. Kishte një qeveri që “vizitohej” nga organet e drejtësisë. Kishte kryeministër dhe ministra që bënë pasuri të pamatshme brenda vitit të parë të mandatit. Kishte udhëheqje që akuzohej për urdhër-dhënie për vrasje, maltretim dhe torturim.
Për të shkuar edhe më tej, të gjithë e panë Kosovën si shembull të keq. Edhe Komisioni Evropian, edhe Departamentit Amerikan i Shtetit, edhe Freedom House, edhe Transparency International, edhe Reporterët pa Kufinj, edhe shumë e shumë organizata e mekanizma të tjerë ndërkombëtarë kritikuan Kosovën. Së fundi, këto ditë, eurodeputetët vetëm sa nuk na shanë me nënë. Na thanë se krimi i organizuar bën çfarë të dojë në Kosovë. Vjedhja e dhomës së dëshmive në Policinë e Kosovës është një tregues i qartë për këtë.
Nuk ishte e lehtë kjo situatë për popullin e Kosovës. Besimi në qeverisje ra në nivel kulminant. Për herë të parë që nga pas-lufta, Qeveria e Kosovës nuk gëzonte as një të tretën e besimit të qytetarëve. Qeveria Thaçi ra më poshtë se sa Qeveria Kosumi. Kjo u evidentua në matjet e opinionit publik që ka bërë UNDP-ja në Kosovë.
Pas gjitha këtyre, Gjykata Kushtetuese konstatoi edhe shkeljen e Kushtetutës nga ana e Presidentit Sejdiu. Kriza e përditshme u thellua. Pas dorëheqjes së presidentit, LDK-ja kontribuoi në kalimin në krizë institucionale. PDK-ja filloi fushatën parazgjedhore. Mbajti Kongresin e partisë, pas presionit opozitar. Edhe atë e mbajti në stilin Enverian. Kryeministri në shkuarje, Thaçi, filloi premtimet e reja. Tashmë universitetet do të bëhen pothuaj në secilin qytet të vendit? Ndoshta, edhe në Shtimje. Atje Instituti ekzistues mund të kthehet në Universitet Publik. Pse jo!
E tash, duhet të jemi të zëshëm. Populli i Kosovës nuk meriton qeverisje të tillë. Shkollë të tillë të qeverisjes së keqe. Dëmtuese. Shkatërruese. Nuk ka nevojë as për ata që i përkrahën vazhdimisht. Që morën tendera nga kjo Qeveri në shkëmbim të përkrahjes në Kuvend. Kosova ka nevojë për një Qeveri krijuese. Elita politike e vendit duhet të jetë e vetëdijshme se katër vjetët e ardhshëm janë vërtetë përcaktues për rrugën e Kosovës drejt NATO-s dhe BE-së. Nuk guxojmë të kthehemi mbrapa. Duhet shumë punë. Shumë angazhim. Punë 24 orëshe. Jo shëtitje në Portorozh, Shkup e Selanik.
Para se të përcaktohemi për zhvillimet e ardhshme, ne të gjithë mund të pajtohemi të paktën në një pikë fillestare: qeverisja e këtillë mos u ktheftë më kurrë!

Autori është Sekretar i Përgjithshëm i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës

Botuar në Koha DITORE, më 30 tetor 2010, fq. 11