Loja pa fitues
Karaxhiqët e Serbisë
Bashkësia ndërkombëtare duhet t’i kërkojë falje Kosovës për vënien në një tavolinë me bashkëpunëtorët e kriminelëve të luftrave në Jugosllavi. Sinqeriteti bashkëpunues i Kosovës gjatë procesit të negociatave ishtë përballur me lojën e egër të Koshtunicëve, që i ndihmuan për një dekadë Karaxhiqëve t’i ikin përballjes me dhunën dhe gjenocidin e bërë nga ta. Duhet ditur qartë se monstrumi Millosheviq ishte produkt i nacionalizmit serb dhe jo nacionalizmi serb produkt i një projekti të hallakatur të Millosheviqit
Shkruan: Burim Ramadani
I
Një javë më parë, lajmi për arrestimin e kriminelit të akuzuar, Radovan Karaxhiq, pushtoi pothuaj të gjitha shtëpitë mediale në botë. Fokusi më i madh i mundshëm iu dha këtij lajmi në mediat Perëndimore, në Ballkan dhe në Rusi. Ishte vërtetë lajm. Pothuaj të gjithë përshëndetën dhe i duartrokitën këtij veprimi të Serbisë. Disa madje thanë se ky është një hap i madh i Serbisë drejt Bashkimit Evropian dhe orientimit Perëndimor. Të tjerët thanë se Serbia po shkon kah stadi i të qenit vend kandidat për anëtarësim në BE. Edhe Kosova me mundësitë dhe fuqinë e vet përshëndeti arrestimin e njërit prej njerëzve më të kërkuar në botë nga drejtësia ndërkombëtare. Kryeministri doli në CNN-në, jo për të folur për takimin me presidentin amerikan Bush, por për të uruar Serbinë për arrestimin e Karaxhiqit. Por, me arrestimin e tij mbaroi pjesa e tregimit të lajmit. Tjera dilema dhe pyetje u hapën menjëherë. Kush e ka mbajtur dhe fshehur Karaxhiqin për më shumë se një dekadë? Kush tjetër ka pasur informacione rreth vendndodhjes së tij? Pse nuk është arrestuar më herët? Cila ishte dhe është vlera/rëndësia politike e arrestimit të një shumë të kërkuari, i cili edhe më tutje ka mbetur pjesë e jetës politike në disa aspekte specifike?
II
Në kohët e kaluara, Serbia është parë ndoshta prej një numri të madh të qeverive si një nga shtyllat kryesore të Jugosllavisë së atëhershme pseudo e painkuadruar. Ka argumente pro dhe kundër kësaj qasjeje, por sidoqoftë është e qartë që Serbia ka qenë një prej Republikave më të zhvilluara dhe më e madhja në ish-Jugosllavinë. Madje edhe kryeqyteti u vendos të ishte Beogradi, si një prej qyteteve më të mëdha brenda gjashtë republikave. Mangësia e pozicionit më të mirë gjeografik të Serbisë nuk u bë pengesë që të tëra zhvillimet të ndodhnin në dhe rreth Beogradit. Pavarësisht se Jugosllavia pati vende dhe qytete të mrekullueshme për kohën, Beogradi arriti të ndërtohet si është më së miri duke u bazuar në në parimin e njohur “tjerët punojnë, Beogradi ndërtohet”. Republikat e vogla e shihnin Serbinë si qendër, derisa Sllovenia dhe Kroacia ishin të vetmet që herë pas here i bënin konkurrencë. Kjo dalngadal ndikoi në mentalitetin e serbëve, duke perceptuar kombin serb si kombin superior në Jugosllavi. Për më keq, maqedonasit, boshnjakët dhe malaziasit ranë nën ndikim të dukshëm të Serbisë, për të nxitur më pas dëshirën ekspansioniste serbe për vite me radhë.
III
Në fundin e shekullit të njëzet, gjithçka kishte marrë formën e dukshme. Populli serb i dha leksion shkatërrimi Jugosllavisë. Doli se aty kishte vend edhe për nacionalizmin ekstrem, i cili pati rrënjët në idenë monstruoze të krijimit të të ashtuquajturës Serbi e Madhe sipas parimit të çmendur ‘ku ka serb është Serbi’. Kjo hallakamë mendore, shpirtërore dhe politike i kushtoi rajonit qindra mijëra të vrarë, shkatërrim të tmerrshëm, dhunë e gjenocid. Mbi të gjitha, kjo i dha fund një bashkëjetese të tentuar të një pjese të popujve të Ballkanit, disa prej të cilëve (sikurse kombi slloven) nuk kanë merituar që nga fillimi të futen në të njëjtin thes. Monstrumi Millosheviq ishte produkt i nacionalizmit serb dhe jo nacionalizmi serb produkt i një projekti të hallakatur të Millosheviqit. Sa më shpejt të kuptohet konstatimi i këtillë, aq më shpejt do të mund të funksionojnë ripajtimi në Ballkan. Në bazë të projektit nacionalist të kombit serb, liderët bashkëpunëtorë të Sllobos, sikurse Karaxhiqi, Shesheli, Koshtunica, Samarxhiqi dhe bashkëkriminelët si Mlladiqi, Pavkoviqi, Arkani e mijëra të tjerë, u bënë misionarët e tentimit të implementimit të çmendurisë alla-hitleriane gjysmë shekulli pas Luftës së Dytë Botërore.
IV
Natën që u njoftua për arrestimin e Karaxhiqit, automatikisht në mënyrë të pathënë u tregua se Serbia ka luajtur me botën Perëndimore. Të paktën që nga viti 2006 kur patën filluar negociatat mbi statusin e Kosovës, bashkësia ndërkombëtare pranoi me apo pa dije t’i zgjas dorën dhe të bisedojë me bashkëpunëtorët e kriminelëve. Tashmë doli se Karaxhiqi ka qenë tërë kohën i ndihmuar nga shërbimi sekret serb, në krye të të cilit ishte nacionalisti Koshtunica. Normalisht se bashkësia ndërkombëtare dhe Kosova duhet të kenë një reagim të fuqishëm ndaj këtij fakti. Bashkësia ndërkombëtare duhet t’i kërkojë falje Kosovës për vënien në një tavolinë me një bashkëpunëtor të kriminelëve të luftës së Bosnjës që jo rastësisht kishte arritur të bëhej kryeministër i Serbisë së izoluar. Sinqeriteti bashkëpunues i Kosovës gjatë procesit të negociatave ishtë përballur me lojën e egër të Koshtunicës e të tjerëve që i ndihmuan për një dekadë Karaxhiqëve t’i ikin drejtësisë ndërkombëtare dhe përballjes me dhunën dhe gjenocidin e bërë nga ta. Kosova nuk ka merituar të futet në një tavolinë me Koshtunicët dhe për këtë bashkësia ndërkombëtare duhet të kërkojë falje publike. Karaxhiqët e Serbisë duhet ndëshkuar në të gjitha anët.
Botuar në “Zëri” më 28 korrik 2008, fq. 11, si dhe
Karaxhiqët e Serbisë
Bashkësia ndërkombëtare duhet t’i kërkojë falje Kosovës për vënien në një tavolinë me bashkëpunëtorët e kriminelëve të luftrave në Jugosllavi. Sinqeriteti bashkëpunues i Kosovës gjatë procesit të negociatave ishtë përballur me lojën e egër të Koshtunicëve, që i ndihmuan për një dekadë Karaxhiqëve t’i ikin përballjes me dhunën dhe gjenocidin e bërë nga ta. Duhet ditur qartë se monstrumi Millosheviq ishte produkt i nacionalizmit serb dhe jo nacionalizmi serb produkt i një projekti të hallakatur të Millosheviqit
Shkruan: Burim Ramadani
I
Një javë më parë, lajmi për arrestimin e kriminelit të akuzuar, Radovan Karaxhiq, pushtoi pothuaj të gjitha shtëpitë mediale në botë. Fokusi më i madh i mundshëm iu dha këtij lajmi në mediat Perëndimore, në Ballkan dhe në Rusi. Ishte vërtetë lajm. Pothuaj të gjithë përshëndetën dhe i duartrokitën këtij veprimi të Serbisë. Disa madje thanë se ky është një hap i madh i Serbisë drejt Bashkimit Evropian dhe orientimit Perëndimor. Të tjerët thanë se Serbia po shkon kah stadi i të qenit vend kandidat për anëtarësim në BE. Edhe Kosova me mundësitë dhe fuqinë e vet përshëndeti arrestimin e njërit prej njerëzve më të kërkuar në botë nga drejtësia ndërkombëtare. Kryeministri doli në CNN-në, jo për të folur për takimin me presidentin amerikan Bush, por për të uruar Serbinë për arrestimin e Karaxhiqit. Por, me arrestimin e tij mbaroi pjesa e tregimit të lajmit. Tjera dilema dhe pyetje u hapën menjëherë. Kush e ka mbajtur dhe fshehur Karaxhiqin për më shumë se një dekadë? Kush tjetër ka pasur informacione rreth vendndodhjes së tij? Pse nuk është arrestuar më herët? Cila ishte dhe është vlera/rëndësia politike e arrestimit të një shumë të kërkuari, i cili edhe më tutje ka mbetur pjesë e jetës politike në disa aspekte specifike?
II
Në kohët e kaluara, Serbia është parë ndoshta prej një numri të madh të qeverive si një nga shtyllat kryesore të Jugosllavisë së atëhershme pseudo e painkuadruar. Ka argumente pro dhe kundër kësaj qasjeje, por sidoqoftë është e qartë që Serbia ka qenë një prej Republikave më të zhvilluara dhe më e madhja në ish-Jugosllavinë. Madje edhe kryeqyteti u vendos të ishte Beogradi, si një prej qyteteve më të mëdha brenda gjashtë republikave. Mangësia e pozicionit më të mirë gjeografik të Serbisë nuk u bë pengesë që të tëra zhvillimet të ndodhnin në dhe rreth Beogradit. Pavarësisht se Jugosllavia pati vende dhe qytete të mrekullueshme për kohën, Beogradi arriti të ndërtohet si është më së miri duke u bazuar në në parimin e njohur “tjerët punojnë, Beogradi ndërtohet”. Republikat e vogla e shihnin Serbinë si qendër, derisa Sllovenia dhe Kroacia ishin të vetmet që herë pas here i bënin konkurrencë. Kjo dalngadal ndikoi në mentalitetin e serbëve, duke perceptuar kombin serb si kombin superior në Jugosllavi. Për më keq, maqedonasit, boshnjakët dhe malaziasit ranë nën ndikim të dukshëm të Serbisë, për të nxitur më pas dëshirën ekspansioniste serbe për vite me radhë.
III
Në fundin e shekullit të njëzet, gjithçka kishte marrë formën e dukshme. Populli serb i dha leksion shkatërrimi Jugosllavisë. Doli se aty kishte vend edhe për nacionalizmin ekstrem, i cili pati rrënjët në idenë monstruoze të krijimit të të ashtuquajturës Serbi e Madhe sipas parimit të çmendur ‘ku ka serb është Serbi’. Kjo hallakamë mendore, shpirtërore dhe politike i kushtoi rajonit qindra mijëra të vrarë, shkatërrim të tmerrshëm, dhunë e gjenocid. Mbi të gjitha, kjo i dha fund një bashkëjetese të tentuar të një pjese të popujve të Ballkanit, disa prej të cilëve (sikurse kombi slloven) nuk kanë merituar që nga fillimi të futen në të njëjtin thes. Monstrumi Millosheviq ishte produkt i nacionalizmit serb dhe jo nacionalizmi serb produkt i një projekti të hallakatur të Millosheviqit. Sa më shpejt të kuptohet konstatimi i këtillë, aq më shpejt do të mund të funksionojnë ripajtimi në Ballkan. Në bazë të projektit nacionalist të kombit serb, liderët bashkëpunëtorë të Sllobos, sikurse Karaxhiqi, Shesheli, Koshtunica, Samarxhiqi dhe bashkëkriminelët si Mlladiqi, Pavkoviqi, Arkani e mijëra të tjerë, u bënë misionarët e tentimit të implementimit të çmendurisë alla-hitleriane gjysmë shekulli pas Luftës së Dytë Botërore.
IV
Natën që u njoftua për arrestimin e Karaxhiqit, automatikisht në mënyrë të pathënë u tregua se Serbia ka luajtur me botën Perëndimore. Të paktën që nga viti 2006 kur patën filluar negociatat mbi statusin e Kosovës, bashkësia ndërkombëtare pranoi me apo pa dije t’i zgjas dorën dhe të bisedojë me bashkëpunëtorët e kriminelëve. Tashmë doli se Karaxhiqi ka qenë tërë kohën i ndihmuar nga shërbimi sekret serb, në krye të të cilit ishte nacionalisti Koshtunica. Normalisht se bashkësia ndërkombëtare dhe Kosova duhet të kenë një reagim të fuqishëm ndaj këtij fakti. Bashkësia ndërkombëtare duhet t’i kërkojë falje Kosovës për vënien në një tavolinë me një bashkëpunëtor të kriminelëve të luftës së Bosnjës që jo rastësisht kishte arritur të bëhej kryeministër i Serbisë së izoluar. Sinqeriteti bashkëpunues i Kosovës gjatë procesit të negociatave ishtë përballur me lojën e egër të Koshtunicës e të tjerëve që i ndihmuan për një dekadë Karaxhiqëve t’i ikin drejtësisë ndërkombëtare dhe përballjes me dhunën dhe gjenocidin e bërë nga ta. Kosova nuk ka merituar të futet në një tavolinë me Koshtunicët dhe për këtë bashkësia ndërkombëtare duhet të kërkojë falje publike. Karaxhiqët e Serbisë duhet ndëshkuar në të gjitha anët.
Botuar në “Zëri” më 28 korrik 2008, fq. 11, si dhe
në "Gazeta Shqip" në Tiranë më 30 korrik 2008, fq. 9. shih:
në gazetën "Infopress" më 31 korrik 2008, fq. 13.
No comments:
Post a Comment