Vështrim
Shpëtim për Kosovën, jo koalicionin
Thaçi përmes ‘riformatizimit të qeverisë’ mundohet të shpëtojë veten nga humbja e pushtetit dhe të thellojë logjikën e qeverisjes së keqe. Por, këtu ka nevojë për të shpëtuar Kosovën nga kjo qeverisje e bankrotuar dhe jo për të shpëtuar koalicionin dhe kryeministrin.
BURIM RAMADANI
Kriza politike brenda koalicionit qeveritar në Kosovës është e patejkalueshme. Të dy partitë kryesore të koalicionit kanë drejtime dhe qasje të ndryshme, kanë synime dhe metoda të dallueshme, kanë kundërshti dhe inate të pakapërcyeshme. Ndërkohë, të gjitha proceset në Kosovë janë bllokuar dhe tema më e rëndësishme në vend është bërë akuzimi i ndërsjellë midis partnerëve të koalicionit. Porse, në të njëjtën kohë, të dy partitë në koalicion vazhdojnë improvizimin politik, duke pasur për qëllim të qëndrojnë edhe pak në pushtet, pa pasur vendosmërinë dhe kurajon për të ndërmarrë hapat e nevojshëm për daljen nga kjo situatë konfuze.
Ky mbase mund të jetë përshkrimi i shkurtër dhe i drejtpërdrejtë i gjendjes së rëndë në të cilën ka rënë kreatura e quajtur qeveri e koalicionit PDK-LDK në Kosovë, e udhëhequr nga kryeministri Hashim Thaçi. Normalisht se fokusimi i opinionit publik në atë se çka po ndodh brenda qeverisë dhe në raportet midis partnerëve të koalicionit ka një kosto vërtetë të madhe për zhvillimet e përgjithshme në vend, sikurse edhe për procese dhe dukuri veç e veç. Dhe, e tërë kjo lojë politike me improvizime të shumta dhe qartësisht të dukshme tashmë kanë arritur në nivel tejet shqetësues për secilin qytetar të Kosovës që është i interesuar të ketë jetë më të mirë, shtet funksional dhe perspektivë evropiane.
Por, situata në Kosovë është krejt ndryshe nga ajo që mund të cilësohet si interesi i qytetarëve të vendit. Derisa jeta në Kosovë vështirësohet nga dita në ditë, çmimet vazhdojnë të rriten, papunësia arrin nivelet rekorde, varfëria ekstreme më e larta në rajon, të ardhurat e të punësuarve në përgjithësi nuk mbulojnë as nevojat personale gjatë muajit, shëndetësia kanë rënë në koma dhe arsimi ka arritur në shkallët më të ulët të cilësisë dhe disiplinës, kjo duket qartë se nuk është fare në agjendën politike të qeverisë së Kosovës gjatë këtyre muajve. E tëra që mund të dëgjohet e lexohet për çdo ditë mbetet: koalicioni, marrëdhëniet midis partnerëve qeveritar dhe kush do të mbetet e kush jo ministër. Janë lënë anash shumë zhvillime tjera që lidhen drejtpërdrejt me shtetin, funksionimin e institucioneve dhe jetën e qytetarëve të Kosovës. Madje, sa për ironi, është ‘harruar’ edhe rasti i ish-agjentit të SHIK-ut, Nazim Bllaca, i cili ka akuzuar ministra dhe zëvendësministra për dhënie të urdhrave për vrasjen, keqtrajtimin dhe dëmtimin e njerëzve në Kosovë. Për më tepër, duke u fokusuar në problemet apo improvizimet politike brenda koalicionit qeveritar, dukshëm është lënë jashtë debatit politik dhe publik keq-qeverisja që po ndodh në Kosovë gjatë këtyre muajve.
Në vend të diskutimit të dështimeve të panumërta dhe krejt të sipërfaqshme të qeverisjes aktuale, partnerët e koalicionit qeveritar kanë ngritur çështjet e brendshme të tyre, duke zhvilluar debtatin në një fushë krejt tjetër.
Por, ku është thelbi real i kësaj krize qeveritare publike në Kosovë? Duket se janë dy faktorë kryesorë që kanë vendosur në një fazë të këtillë të rëndë koalicionin qeveritar dhe Kosovën në përgjithësi.
Faktori i parë, është fakti se dy partitë politike në koalicion, PDK dhe LDK, kanë arritur nës kulmin e mos-besimit të ndërsjellë. Agjendat e të dy partive kanë marrë drejtime të ndryshme dhe si të tilla janë ndeshur sërish pas më pak se dy vjetësh të paqes së brishtë mes tyre. Kjo është zhvilluar sidomos gjatë fushatës për zgjedhjet lokale të fundvitit të kaluar, ku të dy partitë janë përballë me ndjenjën e fortë të kundërshtimeve të mëdha të elektorateve të këtyre partive. Madje, gara e veçantë për kryetar të Komunës së Prishtinës ka pasur një ndikim të posaçëm në nxitjen e inateve të votuesve të të dy partive kundër njëra-tjetrës, përkundër faktit se të dy partitë kanë qenë në koalicion edhe për pushtetin lokal pas zgjedhjeve të vitit 2007. Por, ekziston edhe një element i jashtëm që i bën të dy partitë të shqetësohen dhe ky element ka të bëjë me largimin e mundshëm të elektoratit të tyre drejt partive tjera. Është e qartë se Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës (AAK) tashmë shihet si alternativë e qëndrueshme për të strukurat e votuesve, si të PDKs-së po ashtu edhe të LDK-së. Të parët kanë mundur të shohin qartë gjatë këtyre dy vjetëve se ndërtimi i strategjisë politike të PDK-së mbi përvetësimin e vlerave të luftës që nga viti 1999 ka qenë e drejtuar vetëm nga interesa të ngushtë të udhëheqjes së kësaj partie, vlera të cilat u mënjanuan menjëherë pas ardhjes së pushtet të kësaj partie. Ndërsa, të dytët dhe sidomos votuesit tradicionalë të zhgënjyer të LDK-së janë përballë gjatë këtyre dy vjetëve me humbjen e identitetit të partisë së tyre dhe kështu shohin drejtimin e AAK-së si më të duhurin dhe më të qëndrueshmin mbi vlerat për të cilat ata kanë besuar për dy dekada.
Faktori i dytë, është tendenca e qartë e kryeministrit Hashim Thaçi për të mbijetuar pavarësisht situatës së rëndë të krijuar dhe për të vazhduar mbetjen në pushtet deri në vjeshtën e vitit 2011. Duke u ballafaquar me një varg të madh të dështimeve dhe me keq-qeverisjen gjatë kësaj periudhe të udhëheqjes së qeverisë, kryeministri Thaçi tenton të zhvendos vëmendjen në drejtim të temave tjera të cilat mund t’i shiten më lehtë opinionit publik. Prandaj, tashmë për çdo ditë diskutohet çështja e ndërrimit të disa ministrave, apo sikurse është e njohur tashmë “riformatizimi i qeverisë Thaçi”. Dhe, i tërë ky diskutim dhe kjo zhurmë e madhe, e cila i vënë nën ethe jo vetëm ministrat e caktuar, bëhet vetëm në opinion publik, por jo në strukturat vendimmarrëse për një gjë të tillë. Asnjëherë deri më tash nuk është raportuar se të dy partitë kanë diskutuar zyrtarisht për çështjen e riformatizimit të qeverisë në nivelet ku merren vendimet. Por, duke bërë këtë improvizim apo lojë politike, kryeministri Thaçi tenton të largojë debatin për atë se është pikërisht Thaçi përgjegjës për keq-qeverisjen në Kosovë dhe zhvillimin e paparë ndonjëherë të dukurive negative në vend. Në këtë formë, Thaçi mundohet të shpëtojë veten nga humbja e pushtetit dhe kështu të merr edhe një mundësi për të vazhduar dhe thelluar logjikën e qeverisjes së keqe dhe dëmtuese për Kosovën.
Por, këtu ka nevojë për të shpëtuar Kosovën nga kjo qeverisje e bankrotuar dhe jo për të shpëtuar koalicionin dhe kryeministrin.
Kriza politike brenda koalicionit qeveritar në Kosovës është e patejkalueshme. Të dy partitë kryesore të koalicionit kanë drejtime dhe qasje të ndryshme, kanë synime dhe metoda të dallueshme, kanë kundërshti dhe inate të pakapërcyeshme. Ndërkohë, të gjitha proceset në Kosovë janë bllokuar dhe tema më e rëndësishme në vend është bërë akuzimi i ndërsjellë midis partnerëve të koalicionit. Porse, në të njëjtën kohë, të dy partitë në koalicion vazhdojnë improvizimin politik, duke pasur për qëllim të qëndrojnë edhe pak në pushtet, pa pasur vendosmërinë dhe kurajon për të ndërmarrë hapat e nevojshëm për daljen nga kjo situatë konfuze.
Ky mbase mund të jetë përshkrimi i shkurtër dhe i drejtpërdrejtë i gjendjes së rëndë në të cilën ka rënë kreatura e quajtur qeveri e koalicionit PDK-LDK në Kosovë, e udhëhequr nga kryeministri Hashim Thaçi. Normalisht se fokusimi i opinionit publik në atë se çka po ndodh brenda qeverisë dhe në raportet midis partnerëve të koalicionit ka një kosto vërtetë të madhe për zhvillimet e përgjithshme në vend, sikurse edhe për procese dhe dukuri veç e veç. Dhe, e tërë kjo lojë politike me improvizime të shumta dhe qartësisht të dukshme tashmë kanë arritur në nivel tejet shqetësues për secilin qytetar të Kosovës që është i interesuar të ketë jetë më të mirë, shtet funksional dhe perspektivë evropiane.
Por, situata në Kosovë është krejt ndryshe nga ajo që mund të cilësohet si interesi i qytetarëve të vendit. Derisa jeta në Kosovë vështirësohet nga dita në ditë, çmimet vazhdojnë të rriten, papunësia arrin nivelet rekorde, varfëria ekstreme më e larta në rajon, të ardhurat e të punësuarve në përgjithësi nuk mbulojnë as nevojat personale gjatë muajit, shëndetësia kanë rënë në koma dhe arsimi ka arritur në shkallët më të ulët të cilësisë dhe disiplinës, kjo duket qartë se nuk është fare në agjendën politike të qeverisë së Kosovës gjatë këtyre muajve. E tëra që mund të dëgjohet e lexohet për çdo ditë mbetet: koalicioni, marrëdhëniet midis partnerëve qeveritar dhe kush do të mbetet e kush jo ministër. Janë lënë anash shumë zhvillime tjera që lidhen drejtpërdrejt me shtetin, funksionimin e institucioneve dhe jetën e qytetarëve të Kosovës. Madje, sa për ironi, është ‘harruar’ edhe rasti i ish-agjentit të SHIK-ut, Nazim Bllaca, i cili ka akuzuar ministra dhe zëvendësministra për dhënie të urdhrave për vrasjen, keqtrajtimin dhe dëmtimin e njerëzve në Kosovë. Për më tepër, duke u fokusuar në problemet apo improvizimet politike brenda koalicionit qeveritar, dukshëm është lënë jashtë debatit politik dhe publik keq-qeverisja që po ndodh në Kosovë gjatë këtyre muajve.
Në vend të diskutimit të dështimeve të panumërta dhe krejt të sipërfaqshme të qeverisjes aktuale, partnerët e koalicionit qeveritar kanë ngritur çështjet e brendshme të tyre, duke zhvilluar debtatin në një fushë krejt tjetër.
Por, ku është thelbi real i kësaj krize qeveritare publike në Kosovë? Duket se janë dy faktorë kryesorë që kanë vendosur në një fazë të këtillë të rëndë koalicionin qeveritar dhe Kosovën në përgjithësi.
Faktori i parë, është fakti se dy partitë politike në koalicion, PDK dhe LDK, kanë arritur nës kulmin e mos-besimit të ndërsjellë. Agjendat e të dy partive kanë marrë drejtime të ndryshme dhe si të tilla janë ndeshur sërish pas më pak se dy vjetësh të paqes së brishtë mes tyre. Kjo është zhvilluar sidomos gjatë fushatës për zgjedhjet lokale të fundvitit të kaluar, ku të dy partitë janë përballë me ndjenjën e fortë të kundërshtimeve të mëdha të elektorateve të këtyre partive. Madje, gara e veçantë për kryetar të Komunës së Prishtinës ka pasur një ndikim të posaçëm në nxitjen e inateve të votuesve të të dy partive kundër njëra-tjetrës, përkundër faktit se të dy partitë kanë qenë në koalicion edhe për pushtetin lokal pas zgjedhjeve të vitit 2007. Por, ekziston edhe një element i jashtëm që i bën të dy partitë të shqetësohen dhe ky element ka të bëjë me largimin e mundshëm të elektoratit të tyre drejt partive tjera. Është e qartë se Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës (AAK) tashmë shihet si alternativë e qëndrueshme për të strukurat e votuesve, si të PDKs-së po ashtu edhe të LDK-së. Të parët kanë mundur të shohin qartë gjatë këtyre dy vjetëve se ndërtimi i strategjisë politike të PDK-së mbi përvetësimin e vlerave të luftës që nga viti 1999 ka qenë e drejtuar vetëm nga interesa të ngushtë të udhëheqjes së kësaj partie, vlera të cilat u mënjanuan menjëherë pas ardhjes së pushtet të kësaj partie. Ndërsa, të dytët dhe sidomos votuesit tradicionalë të zhgënjyer të LDK-së janë përballë gjatë këtyre dy vjetëve me humbjen e identitetit të partisë së tyre dhe kështu shohin drejtimin e AAK-së si më të duhurin dhe më të qëndrueshmin mbi vlerat për të cilat ata kanë besuar për dy dekada.
Faktori i dytë, është tendenca e qartë e kryeministrit Hashim Thaçi për të mbijetuar pavarësisht situatës së rëndë të krijuar dhe për të vazhduar mbetjen në pushtet deri në vjeshtën e vitit 2011. Duke u ballafaquar me një varg të madh të dështimeve dhe me keq-qeverisjen gjatë kësaj periudhe të udhëheqjes së qeverisë, kryeministri Thaçi tenton të zhvendos vëmendjen në drejtim të temave tjera të cilat mund t’i shiten më lehtë opinionit publik. Prandaj, tashmë për çdo ditë diskutohet çështja e ndërrimit të disa ministrave, apo sikurse është e njohur tashmë “riformatizimi i qeverisë Thaçi”. Dhe, i tërë ky diskutim dhe kjo zhurmë e madhe, e cila i vënë nën ethe jo vetëm ministrat e caktuar, bëhet vetëm në opinion publik, por jo në strukturat vendimmarrëse për një gjë të tillë. Asnjëherë deri më tash nuk është raportuar se të dy partitë kanë diskutuar zyrtarisht për çështjen e riformatizimit të qeverisë në nivelet ku merren vendimet. Por, duke bërë këtë improvizim apo lojë politike, kryeministri Thaçi tenton të largojë debatin për atë se është pikërisht Thaçi përgjegjës për keq-qeverisjen në Kosovë dhe zhvillimin e paparë ndonjëherë të dukurive negative në vend. Në këtë formë, Thaçi mundohet të shpëtojë veten nga humbja e pushtetit dhe kështu të merr edhe një mundësi për të vazhduar dhe thelluar logjikën e qeverisjes së keqe dhe dëmtuese për Kosovën.
Por, këtu ka nevojë për të shpëtuar Kosovën nga kjo qeverisje e bankrotuar dhe jo për të shpëtuar koalicionin dhe kryeministrin.
Autori është Sekretar i Përgjithshëm i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës (AAK)
Botuar në KOHA DITORE më 10 janar 2009, fq. 11
1 comment:
Shume analize me vend e situates se krijuar ndermjet koalicionit te famshem.Ju lumte z.Ramadani,jeni koke gjeniale,lum Kosova qe ju ka !!!
Post a Comment